Coś do szybkich powtórek

Dziś oprócz kilku prezentacji polecam zakupienie książki cena nie jest wygórowana, ale za to dostajecie świetna książkę do powtórek.

KUP>>

Oto pełny opis książki:
Publikacja dokładnie pokazuje, jak będzie wyglądać nowa matura i co trzeba wiedzieć i umieć, aby ją zdać. Dostarcza wiedzy teoretycznej oraz rozwija umiejętności praktyczne, wymagane do zdania matury zarówno na poziomie podstawowym, jak i rozszerzonym. Ćwiczenia są skonstruowane tak, jak zadania z maturalnych arkuszy egzaminacyjnych, co pozwala uczniowi bezboleśnie oswoić się z nową formułą egzaminu; po ich rozwiązaniu dzięki kluczowi odpowiedzi uczeń może sam sprawdzić, jakie błędy popełnił i je skorygować; książka jest więc idealnym narzędziem do samodzielnej pracy przyszłego maturzysty. Łączy wiedzę oraz doświadczenia praktyków nauczycieli z wiedzą nauczycieli akademickich, co sprawia, że teksty o wysokim poziomie merytorycznym są jednocześnie dostosowane do praktyki szkolnej. Wykorzystanie w publikacji różnych nośników (książka + płyta) ułatwia korzystanie z zawartych tam wiadomości i zapewnia szybki dostęp do informacji (syntetyczne tabele porządkujące wiedze o epokach literackich; dzięki wypisom na płycie szybko można znaleźć potrzebny cytat lub fragment). Różnorodne materiały zawarte na płycie (ilustracje, wypisy, konteksty, ciekawostki) znakomicie nadają się do wykorzystania podczas prezentacji na maturze ustnej. Publikacja jest również cennym źródłem wiedzy dla kandydatów na studia humanistyczne, gdyż znajdują się w niej także informacje wykraczające poza program szkoły ponadgimnazjalnej. DODATKI - PSYCHOLOGICZNE I FIZJOLOGICZNE ASPEKTY ZDOBYWANIA WIEDZY PRZED EGZAMINEM 1. Jak działa mózg i układ nerwowy oraz jak to się przekłada na proces uczenia się 2. Sposoby na odprężenie i odpoczynek (wizualizacja i pozytywne myślenie, ćwiczenia oddechowe, trening autogenny Schultza, sen...) 3. Jak wspomagać się, aby przetrwać ten trudny okres (napoje izotoniczne, napoje energetyczne, kofeina...) 4. Planowanie pracy 5. Ćwiczenia fizyczne 6. Mapy myśli - opis metody oraz przykłady zastosowania

KUP>>

Rozmowy człowieka z Bogiem. Omów temat odwołując się do wybranych utworów literackich różnych

I. Literatura podmiotu:
1. Św. Franciszek z Asyżu "Pieśń Słoneczna", tłum. Leopold Steff, Wrocław 1934.
2. Jan Kochanowski "Pieśń XXV", Wrocław 1948.
3. Alojzy Feliński "Hymn", tłum. Marek Adamiec, Kraków 1953
4. Adam Mickiewicz "Dziady cz. III", Warszawa 1949.

II. Literatura przedmiotu:
1. Św. Franciszek z Asyżu "Pieśń Słoneczna", http://mojadroga.urs.pl/praca38.htm .
2.Jan Kochanowski "Pieśni i wybór innych wierszy - Czego chcesz od nas Panie"
oprac. Tadeusz Sinko, Wrocław 1948.
3. B. Zakrzewski "Boże coś Polskę" -Alojzego Felińskiego, Wrocław 1987.
4.Adam Mickiewicz "Dziady cz. III", Warszawa 1949.

III. Plan prezetacji:

a) Wstęp:
- przedstawienie i wprowadzenie do tematu,
- omówienie różnych form i przebiegów podczas rozmów człowieka z Bogiem,
b) Argumenty:
ŚREDNIOWIECZE:
- przedstawienie utworu "Pieśń Słoneczna" Św. Franciszka z Asyżu ,
- forma rozmowy miedzy człowiekiem, a Bogiem,
- co to jest modlitwa?
- omówienie roli Boga w życiu człowieka.
RENESANS:
- omówienie utworu " Czego chcesz od nas Panie" Jana Kochanowskiego,
- forma rozmowy człowieka z Bogiem,
- co to jest hymn?
- objaśnienie kim jest Bóg dla człowieka i jak człowiek go postrzega.
OŚWIECENIE:
- przedstawienie hymnu "Boże coś Polskę" Alojzego Felińskiego,
- wytłumaczenie znaczenia hymnu,
- omówienie postawy Boga w hymnie i jego znaczenie dla człowieka,
ROMANTYZM:
- omówienie Wielkiej Improwizacji w "Dziadach cz. III" Adama Mickiewicza,
- forma rozmowy człowieka i Boga,
- co to jest monolog?
- objasnienie padajacych oskarżeń i buntowniczej postawy bohatera wobec Boga.
c) Wnioski:
- zmiana wizerunku Boga podczas roznych epok literackich,
- różnorodna postawa człowieka wobec Boga.

Bibliografia:człowiek wobec Boga, życia i śmierci. omów problem na podstawie literatury staropolskiej

Człowiek wobec Boga, życia i śmierci. Omów problem na podstawie literatury staropolskiej.


BIBLIOGRAFIA


I. Literatura podmiotu:

1. Bogurodzica, oprac. J. Woronczak, Wrocław 1962.
2. Kochanowski J., Czego chcesz od nas Panie..., Pieśń XIX, Nie porzucaj nadzieje..., w:, Pieśni i wybór innych wierszy, Wrocław 1948.
3. Kochanowski J., O żywocie ludzkim, w: Fraszki, Wrocław 1957.
4. Kochanowski J., Treny, Wrocław 1972.
5. Krasicki I., Dewotka, w: Bajki i przypowieści, Wrocław 1956.
6. Krasicki I., Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki, Warszawa 1969.
7. Morsztyn J. A., Do trupa, w: Wybór poezji, Warszawa 1963.
8. Naborowski D., Krótkość żywota, w: Poezje wybrane, Warszawa 1960.
9. Rej M., Żywot człowieka poczciwego, Wrocław 1956.
10. Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią, w:, Poezja polska świecka XV wieku, Wrocław - Warszawa – Kraków 1997.
11. Szarzyński M. S., O nietrwałej miłości rzeczy świata tego, w: Poezje, Kraków 1997.
12. Św. Franciszek z Asyżu, Kwiatki św. Franciszka, Kraków 2003.



II. Literatura przedmiotu:

1. Heinzmann R., Filozofia średniowiecza, Kęty 1999.
2. Hernas Cz., Literatura baroku, Warszawa 1987.
3. Michałowska T., Średniowiecze, Warszawa 1995.
4. Problemy literatury staropolskiej, pod red. J. Pelc, Wrocław 1971.
5. Ziomek J., Literatura odrodzenia, Warszawa 1987.

Duchowny jako twórca literacki

Opis bibliograficzny pracy:
„Duchowny jako twórca literacki”


Literatura podmiotu:
1. Piotr Skarga, „Kazania sejmowe”,
2. Jan Paweł II „List do młodych całego świata”
3. Jan Twardowski, „Spieszmy się”,

Literatura przedmiotu:
1. Ignacy Chrzanowski, Historia literatury niepodległej Polski, Warszawa 1983, str.266-271
2. Literatura polska, tom 1, PWN, Warszawa 1984, str.434-435
3. Jan Pieszczachowski, „W krainie świętego luzu”, Miesięcznik literacko-społeczny „Literatura”, sierpień 1987, str. 41
4. Szkolny słownik motywów literackich, wyd. SKRYPT, Warszawa 2003, str.127, 153, 186, 241, 252, 277, 317, 413, 415

praca>>>>>>>>>

Duchowni, moim zdaniem, są jedną z najmocniej wpływających na nasze zachowanie grupą. Postaram się ukazać dlaczego tak sadze. Dobrymi przykładami twórczości duchownych są „Kazania sejmowe” Piotra Skargi, „List do młodych całego świata” Jana Pawła II i „Spieszmy się” Jana Twardowskiego.
„Kazanie sejmowe” Piotra Skargi to utwór krytykujący wady Rzeczypospolitej. Skarga postanowił wykorzystać swoje stanowisko i uświadomić zagrożenia płynące z niezgodności. I z tym właśnie zamiarem stworzone zostały "Kazania sejmowe", omawiające problemy trapiące Rzeczypospolitą. Skarga głosi, że jeżeli te właśnie problemy nie zostaną zlikwidowane grozi to zagłada Rzeczypospolitej. Każde z kazań poświęcone jest jednemu problemowi. Mówią one miedzy innymi o zachowaniu moralności przez rządzących. Sprawujący władze powinni być mądrymi ludźmi i mądrze wykonywać swoje obowiązki. Wiążą się one, owe kazania, w znacznym stopniu z patriotyzmem. Sadzi on, że każdy obywatel bez jakichkolwiek wyjątków ma obowiązek kochać ojczyznę i być wdzięcznym jej za wszystkie dobra jakie od niej otrzymuje: pieniądze, żywność, miejsce zamieszkania. Autor w utworze porównuje ojczyznę do okrętu. Kiedy on tonie, wszyscy powinni rzucić się do pomocy, aby nie pozwolić na jego zatopienie. Powinni wylewać wodę, zalepiać dziury, aby go ratować. Przedstawiają stosunki między obywatelami państwa i ukazują że naruszenie religii katolickiej to grzech przeciwko Bogu i Kościołowi. Według Skargi, religia i kapłaństwo są fundamentami państwa i jego potęgi. Wiara katolicka jest jedyną, i prawdziwą, i bez niej , zdaniem Skargi, państwo istnieć nie będzie. Za prawa sprawiedliwe uważa Skarga pisane, umieszczone na tablicach Mojżeszowych, duchowne, ustalone przez Kościół oraz królewskie i państwowe, ustanowione dla porządku, sprawiedliwości i karności. Przedstawił nadzieje jaką pokładał w Panu Bogu, który miał się zmiłować nad Polską. W „Kazaniach sejmowych” Piotr Skarga posługując się słowami Biblii i odwołując się do niej stara się wywrzeć wpływ na zmianę postępowania ludzi przyczyniających się do niszczenia kraju.
Na podstawie zapisanej w Ewangelii rozmowy Chrystusa z młodzieńcem Papież ukazał okres młodości jako szczególne bogactwo. Młodość jest czasem intensywnego odkrywania siebie, swoich talentów i uzdolnień. Papież odsłania rozwijającą się osobowość młodego chłopaka i dziewczyny. Zachęca do odkrycia w sobie skarbu jakim jest jedyny i niepowtarzalny potencjał, w którym zawiera się projekt przyszłego życia. Chrystus odpowiada swojemu młodemu rozmówcy z Ewangelii. Mówi: "nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg". Słyszeliśmy, o co tamten pytał: "Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?" Jak postępować, ażeby moje życie miało sens, pełny sens i wartość? Tak byśmy przetłumaczyli jego pytanie na język naszej epoki. W tym kontekście odpowiedź Chrystusa znaczy: tylko Bóg jest ostatecznym oparciem dla wszystkich wartości, tylko On nadaje ostateczny sens naszej ludzkiej egzystencji. Bóg jest dobry - to znaczy: w Nim i tylko w Nim wszystkie wartości mają swe pierwsze źródło i ostateczne spełnienie: w Nim jest "alfa i Omega, Początek i Koniec". Tylko w Nim znajdują one swą prawdziwość i swe definitywne potwierdzenie. Bez Niego - bez odniesienia do Boga - cały świat wartości stworzonych zawisa jakby w ostatecznej próżni. Traci również swą przejrzystość, swą wyrazistość. Zło przedstawia się jako dobro, a dobro zostaje zdyskwalifikowane. Czyż nie wskazuje na to również i doświadczenie naszych czasów wszędzie tam, gdzie Bóg został odsunięty poza horyzont ocen, wartościowań, czynów...? Dlaczego tylko Bóg jest dobry? Dlatego - ponieważ On jest miłością. Także odpowiedź daje Chrystus słowami Ewangelii, a nade wszystko świadectwem własnego życia i śmierci: "Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał...". Dlatego właśnie Bóg jest dobry, ponieważ: "jest Miłością". Pytanie o wartość, pytanie o sens życia - powiedzieliśmy - należy do szczególnego bogactwa młodości. Wyrywa się z samego serca poszukiwań i niepokojów związanych z projektem tego życia, jakie trzeba podjąć i urzeczywistnić. Jeszcze bardziej, gdy młodość jest doświadczona cierpieniem własnym lub głęboko świadoma cierpienia innych; gdy doznaje głębokiego wstrząsu wobec wielorakiego zła, jakie jest w świecie; wreszcie: gdy staje oko w oko z tajemnicą grzechu, ludzkiej nieprawości. Odpowiedź Chrystusa brzmi: tylko Bóg jest dobry... tylko Bóg jest Miłością. Odpowiedź ta może wydać się trudna. Równocześnie jest ona stanowcza i jest - prawdziwa. Niesie w sobie ostateczne rozwiązanie. Jan Paweł II modli się o to, abyśmy, my młodzi usłyszeli tę odpowiedź Chrystusa w sposób jak najbardziej osobisty.
Następnym przykładem twórczości duchowieństwa jest krótki ale bardzo treściwy wiersz „Spieszmy się”. Autor wiersza, ksiądz Jan Twardowski, ukazuje nam proste ale jak bardzo ważne myśli. Wierz pokazuje jak wiele rzeczy może rozłączyć ludzi i nie jest to tylko śmierć, również zło niedostatek miłości. Właśnie na tym ostatnim autor się skupił. Jego zdaniem kochać należy całym sercem z całych sił i nie tylko jedną osobę czy rzecz tylko cały świat. Miłość jest najważniejszym uczuciem i kategorią w całej poezji księdza Twardowskiego. Duchowny pragnie otworzyć nam oczy na wartości, które często ignorujemy, pokazać, iż to miłość jest najprawdziwszą esencją życia. . Ksiądz Twardowski chce w nim wskazać, iż człowiek nie został powołany, aby pozostać samotnym.
„Kazania sejmowe" nie należą do literatury religijnej, lecz są doskonale ułożonym traktatem politycznym o przebudowie państwa polskiego. Skarga jako katolik i patriota walczył o przywrócenie jedności religijnej w Polsce, wzmocnienie władzy królewskiej oraz usunięcie krzywd społecznych i praw niesprawiedliwych. Osiem "Kazań sejmowych" to osiem rozdziałów rozprawy politycznej o najważniejszych niedomaganiach Rzeczypospolitej, o sposobach ich przezwyciężenia. Piotr Skarga wykorzystuje swoje stanowisko i pragnie wpłynąć na losy państwa. Swoim postępowaniem daje przykład obywatelom i choć nie jest to w pełni utwór przedstawiający duchowość artysty ukazuje główne założenia jakie prezentował ksiądz Skarga. Ojciec Święty zaś, w utworze, widzi w młodości coś szczególnego i najpełniej wyraża jej istotę mówiąc, że młodość to nie tylko pewien okres życia ludzkiego, odpowiadający pewnej liczbie lat, ale to jest zarazem czas dany każdemu człowiekowi i równocześnie zadany mu przez Opatrzność. W tym czasie szuka on odpowiedzi na podstawowe pytania, jak młodzieniec z Ewangelii; szuka nie tylko sensu życia, ale szuka konkretnego projektu wedle którego to swoje życie ma zacząć budować. Od niedawna nieżyjący papież w liście przedstawia swoje przywiązanie do młodego pokolenia. Natomiast Jan Twardowski porusza bardzo ważny temat przemijania ludzkiego życia. Śmierć jest ukazana z perspektywy ludzi, którzy żegnają kogoś bliskiego, którym po ukochanej osobie zostaje jedynie para butów i cała masa wspomnień. Ukazuje tragiczna walkę tych, którzy zostali z przejmującym smutkiem i bólem . Jednocześnie w utworze zawarte jest przesłanie do czytelnika, aby zastanowił się nad swoim własnym życiem . Przejmujący jest apel autora: „Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą”. Myślimy wtedy, czy także my swoim postępowaniem okazujemy bliskim nam ludziom jak bardzo ich kochamy. Dociera do nas jak rzadko w dzisiejszych czasach, tak rządzonych przez pieniądz, ludzie okazują sobie czułość.

Polaków portret własny ukazany w wybranych przez Ciebie utworach

Portret Polaków ukazywany przez pisarzy zależy przede wszystkim od momentu historycznego oraz sytuacji politycznej w jakiej Polska się znajduje. Autorzy zwykle są pewnym sumieniem i odzwierciedlają w swych książkach cechy Polaków. W książkach ukazywane są przede wszystkim negatywne cechy Polaków co ma na celu wytknięcie błędów Polakom oraz uświadomienie im ich postawy. Ale należy pamiętać o tym iż pisarze starają się być obiektywni i chwała Polaków jeżeli ich postawa jest tego godna. Wybrałem przedstawienie utworów chronologicznie ponieważ dzięki temu mogę porównać postawę Polaków ukazaną w dziełach z sytuacją panującą w naszym państwie. My jako Polacy mamy pewne wady narodowe ale nie tylko im będę się przyglądał. Nie przypadkowo do tego tematu wybrałem tylko powieści napisane przez naszych rodaków, gdyż temat: „Polaków portret własny” zobowiązuje właśnie do tego by przekazać portret Polaków który stworzyli i wykreowali oni sami sobie.
Jan Kochanowski był patriotą i dlatego właśnie bardzo bolesne jest to że wady które wypomina Polakom w Pieśni V czyli Pieśni o spustoszeniu Podola padają z jego ust. Kochanowski sam brał czynny udział w bitwie i w jego utworach widać ze sprawy ojczyzny są dla niego sprawami wagi najwyższej. W Pieśni V autor ukazuje najazd Turków na Polaków. Tatarzy byli bezlitośni. Autor określa ich mianem "psów bisurmańskich", podczas gdy do Polaka zwraca się "Cny Lachu". Stwarza tym samym ogromną przepaść między Turkami a Polakami, wywyższając znaczenie Rodaków nad wrogami. Autor ukazuje hańbę Polaków - pisze, iż pozwolili się zawojować narodowi, który nie potrafi budować miast, lecz gnieździ się w namiotach. W sposób otwarty wytyka ich głupotę - pokazuje im, że nie potrafią obronić się przed słabszym narodem. Ukazuje, iż przedkładają oni dobra materialne nad dobro Ojczyzny. Apeluje, by szlachta zebrała fundusze na utworzenie i opłacenie armii zawodowej, której najważniejszym zadaniem była by ochrona państwa. Utwór jest nie tylko rozpamiętywaniem szkody, ale także wołaniem o odpowiedzialność. Kochanowski chce obudzić w Polakach wyrzuty sumienia, oskarża ich o to że sami sobie zgotowali ten los poprzez materializm i egoizm. Autor mówi o Polakach:
Cieszy mię ten rym: "Polak mżdr po szkodzie";
Lecz jeśli prawda i z tego nas zbodzie,
Nową przypowieść Polak sobie kupi,
Że i przed szkodą i po szkodzie głupi.
Są to bardzo moce słowa krytyki, ale poza wypominaniem wad Polaków Kochanowski patrzy na swoich rodaków również z litością. Kochanowskiego przeraża fakt, iż naród z tak wielkimi tradycjami pokonali Tatarzy, a hańbą okryli Polskie kobiety, które zostały opuszczone przez „pasterzy”. Wielu autorów ostrzegało Polaków przed klęską, którą później okazały się zabory, ale nawet to nie uchroniło nasz Naród przed okupacją.
Po pierwszym zaborze w czasach kiedy toczyły się obrady sejmu czteroletniego powstał utwór Juliana Ursyna Niemcewicza „Powrót Posła”. Utwór wyrósł na podstawie doświadczeń jego autora, który był jednym z posłów i przemawiał w trakcie obrad sejmu. W tym utworze Polacy podzieleni są na dwa stronnictwa. Z jednej strony patrioci jakimi byli Podkomorzy i jego rodzina, a z drogiej strony antypatrioci dbający o prywatę, a nie o dobro Polski, do których należą Walery i Starosta, który stoi na straży przywilejów szlacheckich. Niemcewicz ukazuje Polaków z jednej strony jako patriotów, a z drogiej strony jako prywaciarzy, skrajnych egoistów, osoby niewykształcone, a tym drogim nawet rodzina się rozpada. Niemcewicz niemiłosiernie wydrwił głupotę i zacofanie przeciwników reform, ale uważał, że nigdy nie jest za późno na pojednanie. Portret Polaków z czasów niewoli został ukazany przez Adama Mickiewicza w Dziadach cz. III. Autor ukazał Polaków jako ludzi maltretowanych, z takim wizerunkiem mamy do czynienia w I scenie (scena więzienna). Mickiewicz w swym dziele nawiązuje do własnych przeżyć i doświadczeń, gdy wraz z innymi spiskowcami z Stowarzyszenia Filomatów i Filaretów został osadzony w klasztorze ojców Bazylianów, który został przerobiony na więzienie. Pisarz ukazuje martyrologie Polskiego narodu. Szczególnie wstrząsające wrażenie czyni opowiadanie Sobolewskiego, relacjonującego wywózkę dzieci na Sybir. Wśród nich był dziesięcioletni chłopiec, któremu łańcuch poranił nogę, lecz żandarm orzekł, że waga łańcucha jest zgodna z przepisami. Zesłańcy szli godnie i dumnie, mieli ogolone głowy, niektórzy byli spuchnięci z głodu, inni wychudzeni. Jeden z nich z powodu wycieńczenia, upadł na schodach i zmarł. W tym czasie w kościele odbywała się msza - ludzie wylegli na plac i patrzyli w niemej rozpaczy na załadunek więźniów do kibitek. Ksiądz błogosławił ich na tę ostatnią męczeńską drogę. Jeden z więźniów krzyknął z odjeżdżającej kibitki: "Jeszcze Polska nie zginęła!" Społeczeństwo polskie nienawidziło okrutnego cara, współczuło więźniom, lecz lęk o siebie i swych najbliższych paraliżował ich chęć działania, obrony prześladowanych. Mickiewicz nie ogranicza się do ukazywania Polaków jako ofiar ale przedstawia również jednostki zdolne do wielkiego poświęcenia i dla siebie nawzajem i dla Polski (np. Konrad, Tomasz). Mickiewicz mówi: „Nasz naród jak lawa, Z wierzchu zimna i twarda, sucha i plugawa; Lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi, Plwajmy na tę skorupę i zstąpmy do głębi” . Część społeczeństwa przystosowała się, nie jest zdolna do buntu i godzi się z własnym losem. Niektórzy są karierowiczami, a inni ze strachu o własne życie dogadują się z Nowosilcowem, ale jest tez kilka osób, które opierają się temu tyranowi. Są oni prawdziwymi patriotami i to właśnie o nich Mickiewicz pisze że są wewnętrznym ogniem, którego sto lat nie wyziębi.
Autor po raz kolejny pokazuje że pomimo wielu wad jakie Polski naród posiada, jest jedna zaleta która jest naszym koronnym atutem, czyli to że gdy naród Polski znajduje się w skrajnie trudnej sytuacji potrafi się zjednoczyć nie bacząc na różnice i warstwy społeczne. Owocem tego zjednoczenia i determinacji było odzyskanie niepodległości.
Niejednostronny portret Polaków po doszukaniu wolności możemy ujrzeć w Przedwiośni Stefana Żeromskiego. I po raz kolejny Polacy przedstawieni zostali jako patrioci, którym los ojczyzny nie jest obojętny. Seweryn Boryka dba o polskość swojego syna, pomimo tego że mieszkają w Rosji. Cezary Baryka znał Polskę tylko z opowiadań ojca, ale w jego żyłach płynęła Polska krew co można było poznać po tym jak młodzieniec powrócił do ojczyzny i pomimo tego że nie była ona taka idealna jak opisywał jego ojciec, zakochał się w Niej. W Cezarym obudził się duch patriotyzmu i po powrocie do polski bierze udział w wojnie. Po nieudanym romansie w Laurą bierze udział w odbudowie Polski, która jest zupełnie zniszczona po zaborach. Innymi członkami odbudowy Polski są Lulek i Gajowiec, lecz mają oni zupełnie inne koncepcje. Gajowiec był patriotą i chciał dla Polski jak najlepiej, natomiast Lulek chciał w Polsce wprowadzić komunizm co jak się później okazało było kolejną niewolą Polaków.
Moim zdaniem najlepszym podsumowaniem Polaków jest bardzo stare powiedzenie: „Polak mądry po szkodzie”. Od czasów najdawniejszych aż po teraźniejsze wszystkich Polaków cechowało to że w trudnej sytuacji potrafili się zjednoczyć i walczyć. Pomimo tak wielu niedociągnięć jakimi są min. korupcja, dbanie o prywatę, egoizm w Polakach jest, czasami bardzo głęboko ukryty, patriotyzm.